gökyüzünden düşmekte olan bir kar tanesine üfledim
yeri yönü değişsin diye zamanın...
günahım neydi ki iyiliğe inanıyorsam?
ayaklarımı toprağından koparan mülteci bir sabah
durmadan batan güneşi evimin
günahım neydi yabancı çocukları içimde büyütüyorsam?

beni çok kadınlar sevdi
kül rengi bir mevsimin
tozlu dumanlı çok kadınlardan
az insanları bırakıp geriye
şımarık çocuklar yükseldi gökyüzüne...
gökyüzünün demirden ağaçları var derdi annem
demirden elmalar düşüren yeryüzüne
yeryüzüme düşmekte olan bir top mermisine üfledim
başı sonu değişsin diye ölümün

beni çok adamlar sevdi sonra
alev alev okul bahçelerinin
iyi giyimli çok adamlarından
petrol mavisi takım elbiseleri çıkarıp
çırılçıplak insanları bırakınca geriye
oyuncaklı çocuklar dağıldı yeryüzüne...
yeryüzünün demirden yolları var derdi babam
demirden evlerine götüren başka memleketlerin
hafifçe üfledim demirden yollarına yeryüzünün
dudaklarım yandı...

günahım neydi ki iyiliğe inanıyorsam?
neydi ki günahım içimde hep yabancı çocukları büyütüyorsam?