akşam olur şimdi senin gidişinle
ve ardından bakmak ele geçirir sahneyi
her türlü var olmanın karanlık elbisesi…
giyerim, giyerim…
yalnızlık sarkar ceplerimden
sigara dumanından
kelimelerden ve duvarlardan
tutarım içimde senden kalan birşeyleri
böylece genişler çektikçe uzayan bir ayrılık
son kez ışıkları söner bir sinema salonunun
kıtalara ayrılır gidişinle topyekün bir dünya
aramıza deniz girer
o vakit senden kalanı yolcu ederim
çünkü resimler birikmiştir artık akşamın sırtında
tutar onları boyarım
kuruyup çatlamıştır bir mektup
kupkuru bir denizin tam ortasında
onu bulur yeniden yazarım
yazarım, yazarım
artık nasıl yazılırsa bir yalnızlık
işte biraz öyle yazarım…

sabah olur ardından…
uyanmak… yumuşacık bir beyazlık
deniz çarşaf gibidir, yatak süt liman
karanlığın yıldızları çözülür bir bir aydınlığa
tıraş bıçağım, diş fırçam
ve bir kalıp çiçekli sabun durur
ben tekrar tekrar içerim bir yudum suyu
çıkarım yeniden bir yüksekliği düşmeye
ellerim, ellerim olur
bir sigara sararım o yalnızca benim olan ellerimle
sonra bir pencere bulurum, oradan dışarı bakarım
evet, evet! önümde bir pencere olsun yeter ki
ben o pencereden, durmam, hep dışarı bakarım