Ben hiç aşık olmadım.

Aşık olacak kadar tanımadım ki sevgiyi!

Bir erkeğin kalbinde bir parçayı acıtmadım.

Canı yanmış gibi baktırmadım kendime,

İfadelere yön vermedim yüzünde.





Yanında olmasam da

Dünyasında var olmaya devam etmedim birinin…

Ya da etsem bile hissettirmedi kimse

“Nerde olursan ol dünyamdasın” diye.





Bu yüzden “gözden ırak gönülden ırak”

oldu hep dünyamda.

Gerçek olduklarına inanmam için

İnsanlara hep dokunmam gerekti.

Çünkü hiçbir zaman çok sevmediler beni,

Çok sevecek kadar gerçek olmadılar.





Ben hep ılıman iklimlere saldım kalpleri…

Kasırgalar, cehennem yangınları

Ben varken hiç olmadı.





Var olduğumu haykırmadı

Yüzlerdeki talan olmuş bahçeler.

Tomurcuklar patlamak için

Gülümsememi beklemedi…

Yalvarmadı bana kimse

Tekrar bir cennete çevireyim

Yüzündeki o viran bahçeyi,

Sevgisine karşılık vereyim diye…





Bu yüzden hiç bilmedim

Gerçek sevginin neye benzediğini.

Aşık olacak kadar hiç sevmedim.