Susuzluktan çatlamış topraklar bil ki çorak
Ya kalbim yâr ya kalbim sevgisiz, aşksız, kurak
Geceleri sırtlanıp geçmişimin yükünü
Kamburum çıkana dek düşüremem tekini
Çünkü onlar hakikat, hayatımda tek gerçek
Bana hayaller değil hatıradan iz gerek


/Kaçamak düşünceler, mumun alevi titrek
Bakarım yollarına telaşlı, bedbin, ürkek/






Nar- ı aşkta kavrulsa reva mı gözlerime
Eğri durur, dokunmaz mutluluk sözlerime
Hüzün nöbetlerimde titrerim sarsılarak
Ayak altı düşlerim, kirlenir basılarak
Bir tek Allah’a mahsus ebediyen yalnızlık
Gecemi esir aldı ruhumdaki ıssızlık


/Güneş doğmaz epeydir üşüyen yazlarıma
Gözyaşlarım karışır sönmeyen közlerime/




Günden güne büyüyor çehremdeki gamlı hal
Sızlıyor içimdeki kabuğu kalın ahval
Duygularım kördüğüm, ruh yaşım sanki yetmiş
Gençlik elimden hızla, ölüme doğru gitmiş
Saçlarıma ak düştü, yastan mı kederden mi?
Ayrılığın acısı gamdan mı kaderden mi?


/Sur’u mu anımsatır uzakta çalan kaval?
Kıyamet alameti, vermesin kalbe zeval/


*

Paldır küldür değil de, sinsice gelirsin sen
Rüyamda, hayalimde canlanırsın yeniden
Siluetin yok olmaz zihnimden silinmeden
Kalp ağrılarım dinmez, dermanı bilinmeden
Her gün ölmekten iyi bir defada can vermek
Yüzünü toprağa ak, masum sevdayla sürmek

/Sana son şiirimdir ki istiladayım ben
Yerim topraktır elbet, üstümde siyah kefen/





Seda YÜKLER