aynı gökyüzü,aynı çocuk sesleri ve sokak tutucular
mevsim alabildiğine kışlık rengine hazır
vitrinlerin önlerine çıkmış bir kaç kadın ve adam
ellerinde ince belli çay bardakları
meraklı adımlarla yanlarından geçiyorum
arkamda deşifre edilmeyi bekleyen
sokak tutucular
tramvay caddesinden bir solukta giriyorum dergiye
bu anda ne,yüzlerini ve gözlerini saklayan sokak tutucular
ne de,içerde ipince duyarlılıkları olanların gündemine bakmak
içimden gelmiyor
aklımda baştan aşağı bir mevsimin kışlık renklerine olan heyecanım
say ki tamda vaktidir siyah ceketli şiirler okumanın
say ki sen yeni tomurcuklaşmış bir çiçeğin fidesi
her ne kadar düşte yorulmuş
ellerinde mor sancılar
içinde iğnesi kırık şarkılar ayaklanmış olsa da
tam da vaktidir
sıradışı bir karşılaşmanın sohbetini demlemenin

içime muştulanır bir yüz yine
bu anda ne zeytinin apak yaprakları
ne ıhlara ne de incir ağacının ömrüme vefası
yalnızca
bir asma köprüden tutunmak göğe
susmak sonra
vivaldinin hangi mevsimindeyiz kim bilir
ah perçemine henüz beyazlıklar düşmemişken
el değmemiş şehirler kimin umurunda
yarın sabah dünya çok daha ölümsüz
çok daha tenha ve şımarık bir cumartesi


birazdan her şey yeniden başlayacak
hazırla alnını güneşe ve ateşe
yeni renkler,bitmeyen kitaplar
cumartesi şarkıları,sürreal düşler
ne varsa yeniden düşecek yollara
Diren dizlerim!

birazdan her şey yeniden başlayacak
tozun toprağın içinde
çiçekli mevsimler
kuşatılmış şehirler ve
nikotini yüksek
siyah ceketli şiirler
ne varsa yeniden düşecek yollara
Umutlu ol ömrünce!

’Daha kaç zifir geceyi aydınlatır umut ışıklarım’