Bir trajedi çatlağı gibi sanki bu hayat
Ayrılığın mengenesinde sıkışmış yüreğim,
Dört bir yandan sancılarım sızıyor etrafa.
Rüyalarımın keskin tarafı batıyor gözlerime
Birileri ruhumu çiviliyor yastığımın ucuna
Karanlıklara bölünmüş aklımın tüm odaları
Üçü oda ve bir sen, zihnimin her karesinde
Acı manzaralı ruhumun tüm pencereleri
Balkondan sensizliği silkeliyorum her sabah
Ahh Alfina, aklım galiba sana kaçacak yine!

Soyunuyor hayatımdaki tüm mavi renkler
Deniz çıplak, gökyüzü ise yarı çıplak,
Kalmadı ortalıkta hiçbir şeyin kendi rengi
Kalmadı sensiz bu soluk hayatımın ahengi
Akordu bile bozuldu artık yürek tellerimin
Hangi tele vursan gülümsüyor tüm acılarım,
Ve detone bir şarkı yükseliyor gülüşlerimden.
Öpsem bu harflerin en gizemli yanlarından
Uyandırsam tüm cümleleri yattığı yerden
Ahh Alfina yine seni yazarken yakalanıyorum!

Koro halinde bir ses yükseliyor hatıralarımdan
Kompartıman bir bilinç sokuluyor ruhuma
Bir yalnızlık tümörü bulunuyor beynimde
Aldırmak için bıçak altına yatıyor aklım
Ve nevrotik yanlarım kanıyor çok hızlıca
Serzenişlerim korkuyor azıcık bu işkenceden
Biliyorsun sen çok eski zamanlardan bu yana
Acıtmıyor hiçbir şey sensizliğin acıttığı kadar
Nefessiz kalıyorum ben; sen olmayınca,
Ahh Alfina, bir yudum nefes ver bana!..