Eti, kemikten sıyrılıp çürümesin diye
Beynimin morgunda saklıyorum ölü düşüncelerimi
İşgal edilmiş inancımın kırılgan yanlarını onarıyorum
Gözaltına alınmış vicdanımı kurtarmaya çalışıyorum
Sular yükselecek az sonra ve kıvama gelecek dalgalar
Boğacak bir sürü harf, yazacağım kelimeleri bir bir
Belki de utanacaklar, kendine mekanik ilahlar edinenler,
Taptıkları dişlilerin arasına sıkışıp kalacak kahkahaları.
Binlerce çiçek, doğduğu toprakta verecek son nefesini
İşte o zaman anlayacak kafasını duvara çarpan ruhum,
Nasıl da sonu olmayan dipsiz bir kuyuya düştüğünü.

Yaşamaya teşebbüsten tutuklanmış umutlarımı
Ve daha bizi öpmek için doğacak çocukların efkarını
Kararsız bir fecr vaktinde, ezanları şakağından vurup,
Sırtıma yükleyip, göçeceğim ben bu diyarlardan.
Bir özgürlük masalının peşinden sürükleyeceğim cesedimi
Kollarından tutup kaldıracağım bir ananın feryadını
Toprağında kızgın ateşler fışkıran bir ırgat gibi,
Öfke ekip, isyan hasat edeceğim bu kadar sessizliğe.

Koca bir nehri ıslattınız bir çocuğun gözyaşlarıyla
Yapma dedikçe yaptınız, yapılmayacak en son şeyi
Gömdünüz toprağa henüz yeşermiş onca umudu
Bir karıncayı bile yalınayak gezdirdi şefkatiniz
Yüzüme vuran ikindi güneşini dürdünüz insafsızca
Beyrut’tan gelen kan kokusunu serptiniz suratıma
Gazze ve Kudüs’ü bana, çaresizlik diye öğrettiniz siz
Sırtınızı dönüp gittiniz sonra acımasızca ve çok sessiz.

İstemem artık sizin mamur ettiğiniz kentleri
Bırakın kalemim kırık, masam dağınık kalsın
Hecelerim bir yana, acılarım bir yana saçılsın
Gözyaşı kokan yastığımın tüyü ortaya dağılsın
Gök yarılıp da odamın en karanlık yerine düşsün
Yürüsün ömrümün geriye kalan çıplak ayakları
Yepyeni masallar bulalım avutmak için çocukları
Toprağımıza isyanlar ekelim hepsi bir birinden deli
Kaderime gözyaşı bulaşmış, yıka beni ey sevgili!...