ikiyüzlüyüm
ikiye bölündüğünden beri yüzüm
sildim suretimi ezberden
pastan noksan bir bisturiydim böldüm
kalbimi bir ilkin bir sona en yakıştığı anda
öldüm ve gene öldüm
derken dirildim
ki siz ey halkım
‘in’ dediniz adıma
yüzümü yüzünüzle örttüm
maskemden taşkın sütle büyüttüm en tatlı yalanları
ki siz ey halkım
ikiyüzlü dediniz namıma
sol yanım varlığa öykündü sol yanım yokluğa
güldünüz unutmadım
şu birbirini okşayan eller ve ayaklar
ve şu arsız güneşin doğurduğu bazal hücreliler ve karsinomlar
el birliğiyle ey halkım
elbette el birliğiyle
kalbimden yeni bir kalp oydular

şu siyah ceket ve siyah hırka sonra
ve yıllar sonra giyilen ilk kundura
ve yakılmayan ilk sigara
el birliğiyle ey halkım
elbette el birliğiyle
dize getirdiniz şu haytayı –amenna

derken çıktım kitapçıdan ve kalabalığa karıştım
seyyar satıcılara aldırmadım bir bank arandım
ıslandı kirpiklerim arındım
ah şu insan seli
şu şaşkınlık
siz ki bizi iyi tanırsınız ey halkım
hayatı olmasını istediğimiz gibi değil
olması gerektiği gibi yaşadık
siz ki beni iyi tanırsınız
ey şiire dökülmesi gülümsememe bağlı
kalbi kırık kadirşinas halkım
kaldırım taşlarını kanlı tırnaklarımla tek tek kazıdım
gözüm avucunuza düştü duvar dibinde dudaklarım
bütün uzaklar yakınlaştı birdenbire bütün yakınlar ezelden ırak
kalbim ayaklar altında çığlık çığlığa haykırarak
okudum bütün hüzünlü aykırı ve yasak
şiirlerinizi ana yurduma ayak basmışım gibi unuttunuz mu
ki tek sözcük yeterdi kurutmaya kirpiklerimi
hatta sözcükler dahi gereksizdi
hazırdım tek tebessümde önünüze koymaya kalbimi
ah şu insan nehri
şu vurdumduymazlık
içimizde can çekişen balıklar misali şu yalnızlık
bi’ sabun lazım şimdi bize bir lif ve üç beş kurşun
el değmemiş bi’ yaşam lazım şimdi bize
birkaç günah ve üç beş dize suç
denedim her yolu şahitsiniz
girdim bütün çıkmaz sokaklara
yetmedi fikrimi sunmak
ille de yüzün diye direttiniz
değil ikiye bölündüğü için
değil ikiye bölünmüş yüzümü yüzünüze yakıştırmak
sizi de mutlu kılabileceği için
salt öz
salt töz gereği

derken biat ettik sorgulamak gereksiz
öğrendik zamanla
mesela hiç değinmemeyi aşka
derken biat ettik sorgulamak gereksiz
öğrendik zamanla
yüzümdeki hududun ardına düşmanca bakmamayı mesela
ki ben yok derdim
siz ‘in’ dedeniz adıma
henüz hiçbir kahramanlık öyküsüne ilişemedim oysa
değinme vaktim gelse de
ilişebildiğim hiçbir aşk öyküsüneyse değinemiyorum bu noktada
aşkın kahramanlık doğurduğu henüz somutlanamadı zira

derken ama
çekiyorum ıslak kirpiklerimi gözlerimden
ey şiirleşmem gülümsemesine bağlı
yüce gönüllü kırılgan sevgilim
sanırım kirpiksiz de senin için oldukça güzelim
yeter ki soksunlar tekyüzlüler kılıçlarını kınlarına
nasıl olsa pembe yalanlardan yoksun
iki çiftyüzlü kahramansız çirkin bir aşkla da
anlatabiliriz derdimizi dünyaya
el birliğiyle elbette ey halkım
elbette el birliğiyle
/ amenna...