Yolun ucunda tan kızıllığı,
Akşam inmede ağaçlara...
Sen yoksun dallarda,
Gelişinin kızıllığı yok yaprakların ucunda.


Bir çocuk göründü yolun başında,
Dallar kadar kararttı bastığı yeri...
Akşamı çekti ağaçlardan
Ayaklarının altına sererek...
Sonra yerini boşluğa bıraktı
Senle dolsun diye.


Bugün hep boşluklar vardı zaten,
Dolan boşalan sensiz köşeler...
Çok tenhaydı dünya.
Yüzlerce insan boşa koşuyordu,
Bir varlık kazanamadan, öylesine.
Ben sökükleri dikiyordum,
Kalbime iğneyi batırıp batırıp çıkarıyordum durmadan.
Elimde gömlekten bir siper
Deşip deşip duruyordum kalbimi.


Güller açıyordu bir yerlerde...
Bir kız tomurcuk açıyordu bahara
Sevdiğinin göğsünde,
Herkes onlara bakıyordu.
Bense gözüm saatte
Kimseyi görmeden sökükleri dikiyordum.
Birden akreple yelkovan
Tam yerinde buluştu,
Tan kızıllığı belirdi yolun ucunda.
"İş dönüşü saati..." dedi tik taklar,
"Güneş doğacak az sonra."