masaldılar, yüksek bir yerden bakan
iki kişi, uykumuzdan gelmiş gibi


bir fırtınanın ortasında gemiden atlayıp
baygın bir denizde yolculuk yaptılar
yüzdüler, yüzdüler
su acı
gök kocamış ve yorgun
güneş yakıcı
kainat sancılıydı
yakamoz çok husursuz

yüzdüler, yüzdüler
ufuk çizgisinde, karanlık yüzünü gösterdi ana kara
kafeslenmiş insanları görmenin ağırlığından evvel
dans eden balıkların arasından geçtiler
toprağın çağrısında, ten rengi kocaman boşluk vardı
anlamın anlamsızlığında, takatsiz kalacaklarını bile bile
kokusunu tamamlasın diye bir şiir
çığlığın zamanına geldiler

okuldan dağılıyordu çocuklar
şanssızlığı kovalayan duaları onların boynuna asıp
dalgınlıkların arasına karıştılar
salınıp duran kentler
kurgulanmış ifadesizliği taşıyan insanlar
kımıldatılamaz bir mahzene şıkışmış
ve sessizlik yemini etmiş eğreti ömürlerin
gün ve gün yenileri eklenen acı ve elemin
eriten tozuna bulandılar
gölgeleri kendilerine dahi yabancı
kemiklerine işlemiş maskeleriyle
mezarlarına konacak kuşlar hatrına bile
içlerindeki çocuğa gülümsemeyenlerin
kararan ruhlarını gördüler


bakışları gülleri üşüten
gözlerin dibi kan
yığınlarca hissiz kalp
cehennemi seçenlerin üzerinde
hiçliğin rengi simsiyahtı


uykumuzdan gelmiş bu iki kişinin
yürekleri bin pişman
kadın, tenimden dökülsün masallar dedi, ağladı
halbuki ağlamamaya en başta söz vermişlerdi
adam tuttu kaldırdı kadını , çöktüğü yerden
masal pis bir uğultudur
hakikat senin gözlerindir dedi ve perdeleri çekti

bak bu duvarlar önünde soyundular
ayakları hala ıslaktı
canları kızıllaştıkça
kalp atışları çoğaltıyordu bir kelebeğin nefesini...