Ben aşkımı kalbime gömdüm
sevgimle çiğnedim hasretle boğdum
kederle kavurup kalbime koydum
ben aşkımı kalbime gömdüm arkadaş...

Hergece aynı kelimeleri lakırdanıp durmak ve hersabah aynı hüzünle uyanmak ne denlidir
ve uyandım sanıp gözlerini açamamak açmaya korkmak açtığında sevgilinin suretini bulamamak ,
nedir
soruya soruyla cevapmı arıyorum !’
yoksa içimdeki yanlızlığımı
yoksa yanlızlığımımı bulmaya çalışıyorum
ne zaman kaybettim kendimi nezaman aramaya başladım
bıraktım artık hakimiyetinde olduğum iplerin dizginlerini
bir kere nasıl başladıysan öyle gidersin
istesen bir anda bitire bilirsin bu hayatı
lakin bir anda dirile bilirmisn
kudret sahibinin izni olmadan ,

hayatın değerini anlamaya çalışmak
ve hayatı güzel bir şekilde yaşamayı seçmek varken
bu zamani hayranlık ve yahut bu denli densizlikten
ibaret olan nefsi duygulara sığınmak ne kelime ola bilirki ’
hayatı okumak kitaplardan değil
hayatı hayat diliyle nesnelerden okumak varken
niçin aldanıp soluyorsun yorgun bir beden gibi

her nedenli çılgınlıkla savaşmaya kalksam
gözümün önünden geçiyor güzelliğin
ve seni görmesemde varlığın hissediyor yokluğunla savaşıyorum
sana sevgilim diyor başkası yar diyor yaren diyor yol diyor iz diyor bir türlü bulmak naip olmuyor ,

başlamak yetiyor bazen birşeye sonunun geliceğinden emin olmasan bile
başlamak yetiyor bazen birşeye ...



ersin akça