gökyüzünün ateşi çıkmış
kuyruğunu nasıl da kıvırmış yorgun nehir
alnından ter boşalan gururlu bir duvar
otururken gölgesiyle diz dize


anlıyorum bir tek dizeye nefes alır yaz


eteklerini topla diyorum söğüdün kulağına
o daha delifişek açıyor bacağını
rüzgâr yaldızlı bir yelpazeyi sallıyor elinde
kuş kırıntılarını döküyor ağaçlar
toprağın sofra örtüsüne


işte geliyorsun ağır ağır
iki damarı tıkalı yaşlı bir tekne gibi
sallanıyorsun kalbimin balkonunda
dönüyorsun gidişten


ilk kez sevinçle öldürüyorum bir sigarayı yarı ömründe


günler geçiyor geçmişin çemberinden
bütün geçimsizliğimizle onlara benziyoruz
iri kıyım bir yalnızlık düşüyor omuzlarımızdaki
cılız beklentiler takvimine


önce koynuna eğilip doğuruyorum
ateşin buz giyindiği endişeleri
senden doğuyorum sonra


-aşkın her şeyden haberi var-