Ah bu söylediğim kaçıncı umut türküsü?
Şiirlerin darağacına asılıyorum her gün…


Gün batımı şarkıları söyleniyor ruhuma
Her biri notalardan muaf
Çırılçıplak, şiirsiz, fonsuz,


Yarı miskin bölünüyorum sabahlara
Ve gece tadında bir sevgili,
‘bir çift yeşil göz’
Ben oluyor ‘gece’ birde sen ‘şiirler’
Mütemadi bir huzur sarıyor sol yanımı ‘bir nazarına’
Bir bir müsveddeye düşüyor şiirler,
İyi ki varsın diyor alfabem…


Tebessümün sadakasına muhtaç iken hayat
Ve heybemde ki yalnızlığın büyüklüğe inat
Ben şiirler büyüteceğim bir nazarın için
Çünkü ben gecenin eşiğinde sunuyorum sana ruhumu
Durma karanlıkta haydi gel!
Önümü göremiyorum,
İstikbalim senden bihaber…



Yorgun bir geceye düşerdi gözyaşlarım
Evveldi, çok evvel, hep ağlardım
Karanlığa ithaf bir şiir olup,
‘beni’ satırların ‘sen’ noktalı cümlelerine saklardım,
Kızma! bir harf bile olsa ‘seni Yaşardım’



Nazarın olmadan her an gebeyim acıya
Ne vakit gözlerine ram olmasam,
Kör bir kurşun rükû eder alnıma
Lal olur yüreğim, gözlerim yorgun
İçim ta zemheri,
Yangınım gerilir çarmıha…



Visalimize âşıktım misal,
Bir vakit visal gelecek diye,
Rüzgâra saklardım sensizliği,
Ben ise, gözlerinin ardınca doğan güneşe bakardım,
Ve hep gözlerinin ısıttığı kadar sıcaktım,
Gülme! gamzende ki huzur kadar sen kokardım…



Yüreğime sürerken yeşil yeşil nazarını,
Bilmem nereye sığınır ummanlar…