Ne adım atacak mecalim kaldı rıhtımına
Ne de gözlerinin yeşilinden, demir atabilmek mihraba
Küf tutmuş sevdanın rengi,
Aşk üryan, yalnızlık kurşuni...

Mekânı belli olmayan bir ilkindi sarhoşluğu var müspet bedenimde
Gecenin avuçlarına şiirler söylenmekte umarsız
En sığ gölgelerde rüzgâr esmekten acizken
İstanbul yosun gözlümün gözlerinde hep ar/sız...

Sevgilinin semavi güzelliği vurmakta şiirlerime
Yirmi dokuz harf birden onu söylenmekte mütemadiyen
Ve gece gözlerimi açtığım karanlıklar
Ebemkuşağından sıyrılıp dönmekte sade yeşile...

Güneşin etrafında yeşili sayıklayan afili bir yalnızlık
Tıpkı kirpiklerim gibi seyrek, gözlerim gibi kısık kısık
Sema’da seni çalan kasvetli bir fon müziği
Ve bir şair söylüyor şiirini
Sesi iki büklüm, nefesi az ılık...

Ve ben: kırkbeşlik plaklarda çalan sefil
Her nereye baksam sen ve yeşil
Yeşil; gözlerinin asilliği
Sende benim
Ebedi sevgilim
Uhrevi istikbalim...

Güneşi avuçlarımda söndürüyorum
Görmek umuduyla o gül yüzünü
Yıldızlardan damlayan son ışık huzmeleriyle
Kandiller yakıyorum o yosun gözlerine
Şiirsiz İstanbul sefilliğinde...

Ellerimde o eski İstanbul’un ıhlamur kokusu dolanıyor
Dilimde isminin binler zikri var
Ve her zikrimde,
Ellerimde büyür bu dar-ı efkâr...

Boğazın sularında boğuldu kimliğim
Ben hala yokluğunu taşıyorsam avuçlarımda
Her yanım yeşil bile olsa
Desene ben hala kalbi delik bir sefilim...

Ey yosun gözlü dilberim
Bilirim ki bu Aşk haktandır
Bu yüzden ki yolunda çektiğim her acı
Bana Sultanlıktır...

Sen bana Aşksın vesselam
Bu yüzden hiçbir derde ahlayamam...