Hangi iki göz için satılırdı Aşk?
Ve hangi şiir için sus olunurdu tuna boylarına?
Hani vahalarda özgürlüğümüzün adı
Aşk’tı verda!

Yıkılmışlığıma teslim etmeden ruhumu
Gözlerin uyandırır mı beni ufuksuz sabahlara?
Yoksa bir daha mı vursun cellât
Dizlerinin önünde yoksulluğumu verda?

Gecelerin susuşlarında tükettim nefesimi ben
Ay ışığı lal’idi sinemde, seni ararken
Ve haykırışlarım esir düşerken karanlıklara
Sana yol gösteren,
Yıldızlar mıydı verda?

Bir şiir üfle yüzüme gözlerinden
Feri tenime değsin verda
Gözlerim haykırırken aşkını
En huzurlu sabahlara açılmaz mıydı?
Gölgesinde aşkını büyüttüğüm kirpiklerim verda...


Bazen dalgalar susuyor ansızın
Denizin sesimi dinlediği bir vakit
Martılar konuyor kokusu sen şiirlerime
Ve dalgaların çığlıklarını
Usuma, siper ettiğim bir zaman diliminde
Yosunlaşmış öykülerim hatırlatıyor
Senin kül rengi yalnızlığını verda...

Gitmeler bu kadar basit midir verda?

Dumanında boğuluyorum son yaktığım sigaramın
Ellerim hala sen kokuyor verda
Dudaklarımda köhneleşmiş isminin zikri dolanırken
Bir cümle hala usuma takılıyor fikrim olmadan
Seni seviyorum, seni seviyorum verda...


Umudumu sıvazlıyor
Sabahına uyanamadığım geceler
Ellerimde hala umut kokusu şiirlerin
Ve kalemimin ucu kırılmışken
Lanet olsun diyorum kendime
Düşüncelerim hala sen
Aklım bile hep sende benden ziyade...

Ah etmek istiyorum gözlerine verda
Ki... Denizler buna engel
Ve hep sus diyor bana o yosun gözlerin verda
Belki dilim susar ama
Susup da şiirlerime, gittiğin geceden beri
Gözlerim hep konuşuyor verda...


Sen Aşkımızı tarif ederken

Aşk...

Bazen ölmek bakınca sevgilinin gözlerine
Ve tekrar dirilmek masum bir tebessüme...
Demez miydin verda?

Ve ben demez miydim?

Aşk...

Sevgilinin gözlerine bakınca seni seviyorum çiçekleri açması
Ve gözlerinden kalbime ilmik ilmik sevda dokuması...

Hatta haykırmaz mıydım ta fezaya

Aşk...

Senin varlığında
Benim yok olmamdır verdaaaaaaaaa...

Şimdi yoksulluğumu haykırıyorum verda
Gitmeler bu kadar basit miydi?
Ve geceler böyle yıldızsız seyredilir mi verda?

Ve gördüm
Sen giderken şiirler hep ağlıyordu verda...