yalnızlığın zehriyle yıkanır kadınlar
öyle yüz üstü uzanırlar matemin
kalın uçlu kurnasına



dilinde akrep taşıyan mahallerdir aslında
iğnesini kalbinde kızdıran kadınlar
iki zarif patlama gibidirler
kendilerine patlarlar önce
sonra papatya sesine öykünür tırnakları



minik bir penguen sırtına batmış hançerin
ağzıdır bir kadının paslanmış yüreği
önce kendine sonra aşka
saplanır dilindeki yarayla
keserler bunca yılın kesemediğini



dudaklarında Van Gogh intiharıdır
sonunda ’git’ olan ünlü küfür
söyleşir ve söylenir bunca ima’nın söyleyemediğine
gözlerin ortalık yerinde başlarken retoriğin salsası
dudaklar kokuşup aşklar ölür
batağı olur bir kadının küfür



susarım Gotik bir fahişenin yaldızlı kemeriyle
bir yerlerime bir kaç sütun batırıp



içimde kaç Rönesans acır
sarılırım kalbimdeki heykelin s/ağrısına...