boşluğa uzanıyor geceler
ve ben karanlığın ihtiraslı dokunuşunda
gözlerini arıyorum....


sevda sözcüklerini öğrendim
emeklerken aşk denilen sandalın küreklerine tutunurken...
harflerini yazdım göğe
koşarak yetişmek ayaklarının altında yollar olmasa bile...


kaldırımsız caddelerde çarpmadan geçmeyi öğrendim
karşıdan gelenlerin sen olma ihtimallerini düşünürken
korkmamayı yine
ve yine beni kucaklayan yalnızlığın ellerinden kaçarken
söz denilen yeminler yok olsa bile...


gemilerime yol vermeyi öğrendim
yollarında yüreğimin geçmek isteyenlerden kaçarken...
gözyaşlarımı akıttım içime
bilmeyeceğin yollardan geçerken bile...



korkuyorum yokluğunda büyüttüğüm
yalnızlığın bile beni terkedip gitmesinden...
yalnızlığına bile layık olamadım sevgili...



gerçek şu ki
bilmedi kimseler seni kaç harfle
kaç sözcükle geceye yazdığımı...



sakladım yıllarca bir bağ gibi ağaçlar ardında sırrımı
bir bahçıvanım bildi sitem yangınlarımı....
gözlerim kapalı bir su hengamesinde
bilindik bir badire sancısı...



gece bildi ahımı
sen yoktun ve olma ihtimallerinin bile olmayacak
hiç bir zaman...



tüm çıplaklığıyla sana sakladığım dudaklarımda
gözlerinin gidişi var...
kimseler yok şu boş dünyada
yalnızlığın bile gitmek kaygısında...



bana kalan kendimden bile sakladığım
itiraflarından utandığım
bir deli gibi duvardan duvara vururken anılarımı
bana kalan sen olmayan
senden kalmayan yalnızlığım...


geceye sunduğum ahın
artık ellerimde porsumuş umutları var...