tutunmak istediğim düşlerin
gerçeği karalayan evinde
sevdanın bilinmez karanlıklarında
yürürken ayaklarım dikenli saatler ardında
gelmeyi bilmeliydi yalanlar
sana ait olan çıplaklığıyla...

sessizliğini bozmalıydı yıldızlar
parlarken sana
arkasındaki aydınlığı kapatmamalıydı
gündüzlere yer vermeliydi sözleri yalnızlığın
gömülmemeliydi genç bir ten
kendi yüreğinde açtığı mezarlara...

sevda denilen ağıdın türküleri senin dilinden olmalıydı
hasret denilen vurgunların çığlıklarını duymalıydı kulaklar
her defasında başa sarmalıydı yalanlar
sana ait olan çıplaklığıyla...

kelimeleri kaybolmalıydı sensizliğin
bilinmezliği sende başlayan yollar gibi
hep seninle doğmalıydı
her şeyiyle sen olan bir zaman dilimi hediye etmeliydi geceler
yalnızlığından arda kalan azaplarda
sana çalmalıydı tüm saatler...

kurulmuş düzenler bozulmalıydı
senin olmadığın yuvalarda
gecesi gündüze karışmalıydı birlikteliklerin
sitemleri kalmalıydı bir tek gözyaşlarının
şiirleri kurumalıydı şairlerin ismini yazmaya yeltenirken...

tutunmak istediğim düşlerin
gerçeği karalayan evinde
yaşları kurumalıydı sensizliğin
yalanları gelmeliydi gözlerinin
unutulmalıydı
bırakılmalıydı her şey ıssız bir garda
fırtınaların vurduğu limanlardan kalkmalıydı
sana gelen gemiler...


her defasında boşluğa uzanmalıydı yollar
ben denilen yalanın gölgesinden sıyrılmalıydı sevda
sen diye başlayan gerçeklerin yangınları sarmalıydı ruhumu
korkmamalıydım sensiz karanlıklardan
sana açılan perdeleri aralamalıydım
gittiğin harabelerde
sakladığım yüreğimden
sana seslenmeyi bilmeliydim
tutunacak düşler kurmamalıydım senden kaçarken
yüzleşmeliydim yokluğunla
korkmamalıydım bana seni veren karanlıklardan
her defasında...

susmayı bilmeliydi ağıtlarım
seni yüreğime akıtırken
geceye vermeliydim sevdamı
unutmalıydım varlığını
yokluğunda sevdanın seni bulurken...

bitirmeliydim gidişinin siluetini
gözlerimi gelmemelerine alıştırmalıydım
susmalıydım
kurumalıydı tüm kelimelerim
sen diye başlayan mısralarım
sevdayı karanlıklara yazan anılarımda...