Düz yolda yürümek bazen o kadar zor oluverir ki yükselen bir yokuşta sırf kaygılarla başbaşa kalırsın. Aşılmaz bir engel gibi önünde dururlar, takâtsiz kalırsın. Kanat çırpan kuşları vurmasalar, bir de kaygılarımı bana bırakmasalar; belki hayat..!

--------------------------------------------------------------------------------

Dağların yamacına gizemlerim yaslanmış
Denizin dalgaları hep ruhumu aşıyor
Seher vakti karanlık; gözlerimde paslanmış
Bakışlarım tenhâda hiç günâhsız yaşıyor

Has bahçede açılan koyu kızıl lâleler
Perçinlenmiş aklımın ayrılan iki ucu
Aya yapışıp kalmış, uçuk beyaz hâleler
Çöken kalemin burcu, aklımın son orucu

Kuzgûnî siyah gece, çöllerde susuz serâp
Takılıp kalıyorum kemanın tellerine
Ruhumsa en sarp geçit! Lakin perişan, harâp
Kanat takıp uçmakta dağların bellerine

Yaprağın hışırtısı ürkütüyor tenimi
Kulaklarımda yankı, duvarlarda çınlıyor
Eksiliyorum ben (de)! Saymadım yitenimi
Belki sarhoş bir kurşun siperlerde vınlıyor

Sendelemem düz yolda, hiç durmadan koşarım
Katmasalar önüme yükselen yokuşları
Varılacak yerlerde kaygıları boşarım
Vurmasalar aniden kanat çırpan kuşları