Bu şehrin ışıkları gece yanar yakamoz
Kurşunî bir renk alır seyredilir kıyıda
Ayağıma dokunsa ışık hüzmesi biraz
Geceyi sustururum şu pusan şarkıyı da.

Martılar yüzükoyun uzanmış hep sulara
Rüzgâr hışımla esip asılmış ki yulara
Uğultusu ses kesip karışmış huşûlara
Sözü unut sazı da şu susan şarkıyı da.

Ufukta batan güneş demir alırken günden
Hasretinden sızlayan gece; döner sürgünden

Gerdanında parlayan; Ah! Rûhumun simâsı
Üzerine giydiği; leyl’in son yansıması
Şu kuruyan dilime düşen; şehrin imâsı
Bağrında dertli başım derin rûyâya daldı

Efsûnuna karıştı, beklediğim muştular
Güvercinler bayramda kubbeye konmuştular
Apayrı bir sevinçti, tüm şehri yunmuştular
Şarkılarım şen şakrak serin hülyâya daldı

Ufukta batan güneş demir alırken günden
Hasretinden sızlayan gece; döner sürgünden

Cennetten hicret etmiş has bir bahçe, bir hancı
Hiç durmadan değişen bir yüzü var, yalancı
Kâh derdime ortaktır, kâh yüreğime sancı
Varlığıyla şu gönlüm şehr-İstanbul’u saklar

Mâhûr bir beste çalar eski gramafondan,
Eski günleri çalar ve eskimiş taş plaklar.
Sesi geliyor derin, bilmem hangi balkondan.
Biraz sen varsın, biraz ben ve yetim sokaklar.

Ufukta batan güneş demir alırken günden
Hasretinden sızlayan gece; döner sürgünden