Nerede bir yalnızlık görsem
kaygıyla ilikliyorum ten elbisemi
soğuk iklimlerden döner gibi alnımdaki ateş
söz düzlemimde katılaşıyor
gelişini kutluyor yasaklı bir operanın şehir
ben sende unuttuğum özgürlük yansılarımı
rahmetle anıyorum



kalabalık sokakların delirmiş karıncalarıyız işte
huylarını hiçbir metrenin ölçemeyeceği
ses birikintileriyiz metrekarelerde
kaldırımların boyunu kısaltan ağır adımlarla
yüreğine yollanıyoruz belirsizliğin
hayat iskambil oynuyor bizimle



nerede bir yalnızlık görsem
bir sicimin gölgesine boyuyorum aklımı
bildiğim tüm sevaplar kadar
gerçek olduğunu anlıyorum gizlenen günahların
dükkanların ışıkla giyinmiş dekoltesinde
küfürbaz kadınlar soyunuyor acılarını
vesikalık fotoğraf köşelerinde
tekrarı orijinal bir psikodrama
kalçalarında beliriyor şuh bakışların
gözyaşı duraklarına akıyor zaman



her sahafın önünde kokmuş bir bilgi mezarlığı
eski bir Yahudi mahallesini ünleyen hafızam
anlatıyor yalın hitapla tozlu kitapların İstanbul’unu:
şadırvanda içtiğim suyu getiren kuşu
eğildiğim nar-ı payitahtı huşu içinde
saçımı tarayan altın portallerinde camilerin



nerede bir yalnızlık görsem
tarih tenimi çekip alıyor izinsiz
kulağıma yanaşan korkularıyla ruhumun
derin, çok derin çağlara gidiyorum
düşünen bir çınarın dibinde bekliyorum Rodin’i
heykelimi parçalıyorum herkes susuyor
gecenin profiline seslenerek karakalem
bir ‘sabaha karşı’ çiziyorum düş defterime
barışı yılmaz orduların taşıdığı
komutanı masum bir güvercin olan…



Srebrenitsa’da şafak ölüyor akşam ölüyor
taş ufalanıyor göğe b/ulaşan gözde
kan kokusu öğreniliyor bitimsiz bir tekrarla
boynuna mermi asmış çocuklarca



kiminin yatağında mimoza çiçeği oluyor hayat
kiminin yatağında kızıl bir arzu gülü
gece kapanıp gündüz açılan



şimdi nerede bir yalnızlık görsem
kaç yüreğe kalkıyor diyorum içimdeki
yolcusuz acı otobüsü…