Suskun tebessümlerimin ıslak renklerinden
Kimsesizlik kokan ezgileriyle
İçimde biriken kırılgan yağmurların sebebisin.
Emret de ruhuma, deli deli yağsın
Sel olup bendleri yıksın.


Yoksa,yoksa bu ağır yüklenmeler
Şizofren duygularımın döl yatağından sızacak,
Ve katlime ferman çıkaracak.
Onun için
Ne olur, içimdeki cenine gülümse!

Gülümse;
Gövdemin sehpalarında
Sana çivilenmiş çarmıha!
Boğazıma tıkılan kötürüm tümcelerin
Ölümcül kronik nöbetlerine terk etme!


Sesim kısılır, avazım duyulmaz
Oysa ka(y)nayan bir dağın
Kökünden dinamitlenmesidir yokluğun.


Dili yok, beni uçuruma sürükleyen boşluğun.
Apansız bir tufan kopar katil okyanuslarda.
Yönünü kaybetmiş bir kaptan çaresizliğiyle
Savrulurum, sağa sola


Duy hıç/kırıklarımı!
Dilim adını sayıklar dilsiz gecelere,
Yetim suskular biriktirdim mahşere.
Yaşam kavgasında hiçbir şeye yenilmedim de;
Sensizliğin zifir tadındaki lokmaları
Nefes boğumlarımı tıkadıkça,
Ölüp ölüp dirilmenin
Nasıl bir kıyamet olduğunu
Yokluğunda anladım.

//Özleminin kan lekesi bulaşırken uzaklarıma
Eşgalinin gölgesine ekmişken vuslatları
Çoktan terk_i diyâr eyledi soluklarım//

Necat USLU