3
Yorum
19
Beğeni
5,0
Puan
489
Okunma
kalbimde zuhur eden bu kasvet
dumanlı yol,vahşi cinnet
nedenini bilmediğim elem
siyanür olup
dolaşıyor damarlarımda
yüksek bir binadan aşağı atılmış da
bir türlü yere düşmemiş hissi
aşktan mı,hasretten mi
yorgunluktan mı
yoksa koca bir boşluktan mı
bilemedim
saatlerdir gözümü kırpmadan
bir çivinin duvarda bıraktığı yaraya bakıyorum
bendeki dağlanmış sayısız yarayı unutarak
defalarca kez kırılmış da
kaynamamış bir kemik gibi
batıyor etime
zorla aldığım soluk emanet
yokluğunu işliyorum şiire
ilmek ilmek
bakıyorum insanların olmayan
riyakar yüzlerine
"mış" gibi yapıp yaşamaktansa
daha makbul geliyor ölmek
-karışıyorum karanlıklara göğsümde zehirli engerek
bu dünyanın defosu olduğumu bilerek-
...
Necat Uslu
5.0
100% (11)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz