öpüp cehennem alnından acının
kalbimdeki kanlı kundağa bastırıyorum
hüznün binbir rengini
kanıyor zaman durmadan
umudun kırık testisinde

bulaşıyor dünya ağrısına
büyüttüğüm umut
unutulmuş rahvan bir atın terkisinde
büyüyor gözbebekleri


soluksuz koşuyor
içimin çölünde nicedir
dur durak bilmeden
talanıma ulaşmaya and içmiş
deli bir kısrak

ben yorgun raylar üzerinde
düşmeden yürümeye çalışırken
kayıyor altından ayağımın
sınanmakla yoğrulduğum dünya

kaç kez ölür bir insan
kaç kez düşer
dibini kim bilir kaç kez görmüş uçurumdan
bilmiyorum

parçalıyorum dişlerimle
arkadan özenle
iliklenen gömleğimi
tutuyorum fırtınaya bağrımı
dağılmıyor,dinmiyor
içimin ateşi

ağzımın eşiğinde
istiflenmiş binlerce küfür
ısırıyorum dilimi

yetmiyor dindirmeye
yenilginin ıstırabını
ilmin tarlasında öğrendiklerim

anlıyorum
insan bir ırmaktır
yeşerttikçe kuruyan
keskin bir testeredir zaman
durmadan içimizi tırpalayan
...

Necat Uslu

Şiirime değer verip yorum yapan kalemdaşlara,güne getiren seçki kuruluna teşekkürü borç bilirim.