arşınlıyorum şehrin sokaklarını
yalın ayak
çarpa çarpa yalnızlığıma
hançeremde
keskin birer cam parçası oluyor
yutkunduğum her sözcük

tutup kırıyorum
ferini yitirmiş
sokak lambalarını

-yoksun-

her yer karanlık
acıyla kıvranan bir çocuğun
iniltisine dönüyor
uğultusu rüzgârın

damarlarımda dolaşan hasret
süreğen bir resmi geçit oluyor
hasarlı kalbimi
kemiriyor yokluğun

izmaritlerden yaptığım koleksiyon süslüyor penceremdeki saksıları
tütün ve çay
iki ebedi yoldaşım
kurşuni gecelerde

kül basıyorum yaralarıma
fütursuzca küfürler savuruyorum içimden
geçmiyor acı
daha bir derine
en derine iniyor
kaskatı kesiliyor dünya
duvarları eşeliyor tırnaklarım

-yoksun-

yuvarlanıyorum tepetaklak
emekleye emekleye
çıktığım yokuştan
haberin yok içimde büyüyen kıştan
...

Necat Uslu