gözlerin diyorum
susuyor cümle âlem
konuşacak bir şey bulamıyor insanlar
akıyor ırmaklar sonsuzluğa
yeniden tanımlanmaya başlıyor aşk
Tanrım diyorum
Tanrım nasıl sığdırdın evreni
bir çift göze
bildiğim bütün diller
yetmiyor gözlerini anlatmaya
görseydi eğer dilsiz cellatlar
dile gelir vururlardı boyunlarını
ellerindeki baltayla

gözlerin diyorum
ebemkuşağı altında koşturan çocuklar
bırakıyorlar oynamayı
asılı kalıyor boşlukta
yağmur damlaları
toprak ha çatladı ha çatlayacak
dünyanın bütün istasyonları sana çıkıyor
adını haykırıyorum meydanlarda

gözlerin diyorum
durdurur bütün savaşları
akın akın kucaklaşır insanlar
kaldırır yapma sınırları
dikenli teller değil
gül goncaları donatır
sınır boylarını

gözlerin diyorum
hangi azizenin
uzak bir manastırda zincire vurulmuş
günâhsız kalbi
iman etmiş olmasaydım eğer
râm olurdum sonsuz ecza olan gözlerine

gözlerin diyorum uzun bir yol
bitmesin diye emekleyerek yürüdüğüm
düşümden düşüme gördüğüm
yavaş yavaş öldüğüm
şimdi ve sonra
ne vakit düşsem gayyasına yokluğunun
biliyorum aydınlığına tutunacağım gözlerinin

"gözlerin diyorum,anlam kazanmaya başlıyor günâhım kadar sevmediğim dünya"
...

Necat Uslu