Saçlarında
derin bir vadi yalnızlığıdır gece
sevinci karanlık dehlizlerde esen
kara çerçeveli maun bir sükûnun
gölgesinde üşüyen münzevi…



herkesten gizli
herkesten yasak
bir yer altı cinayetidir…
horozları çığlıklar basan
korkak silahların ensesinde
ölüm en zemheri son/uç
umudu ömrün şakaklarında atan
yarım bir nabzın dağarcığı



kader ya da yazgı işidir
unutma günlüklere vurulan kilit
kırk kapılı han olsan da bana sevgili
son sözü hancı söyler divit uçlu
altın işlemeli kalem ile…



işte bu yüzden
beklemek bir şeyleri ertelemek demektir
aşkı, vuslatı, ferdayı
bazen de gecikmiş bir ayrılığı…



sırf bu yüzden
hatıralar ne kadar da yaban
ne kadar da evcil geliyor hatırıma
ki sen de hatırlarsın
yeni uyanmış sözcükler astığımı eskiden
gecenin korkuttuğu bir duvarın uykusuz tenine
ay düşmüş lavanta özdeyişlerde
sesini nasıl dinlediğimi
tomurcuklanan nefeslerinde menekşelerin
kokusunda devşirdiğimi seni…



pastoral bir ayak iziydin öyle ki sen
biraz çamur biraz hamur olur derdin
insanın kıvrak yüreği
dilinde zehrine bal sürülmüş bir kâbusun
ana rahmine düşürdüğünde g/özlemlerini



şimdi içi geçmiş dipsiz koyaklarda
hastalıklı bir ömür artığıdır gönlümdeki c/inayet



öksüz köşelerde anasız çocuklar bekleyen
aklı s/elim haykırışların demirden ranzasıdır
bilesin ki yalnızlık dediğim c/esaret



rüzgârın soluksuz ıslığındaki rivayetten
bir kefalet çıkardım suçlu bedenime
daha fazla yanmamak için kuytumdaki ateşle



devirdim hüzzamın kırıtık sesindeki
camın ruhunu çalan kırgınlığı
ve geceyi kadeh dibinde gören niyetle
hayatın yarası düştü girizgâhlarıma



zührevi bir korkuyla yeniden acıdı
içimdeki bıçağın kudurtan tadı



artık hiçbir gün/eş paklamaz beni
hiçbir dudak öpmez bu yaradan
encamı belirsiz detone çığlıklarla
yüreğimin düşük vaktidir şimdi








Nevzat KONŞER
Şubat 11