Affedebilse tüm yaşananlar
Bizi
Geri verilir mi zamandan çaldıklarımız…

Aklıma salınan bir ipsin
Duran kalbe atılan ilk tekme
Çıksam içinden sarılabilirim
O cennet kokan yârime…

Dilimin ucundan ince bir kesik
Bir notası eksik
Oda sol’umda çalmıyor…
Ölüm yoldaş ona…
Tanrı onu savunuyor…

İmkânsızlar denizinde karışan
Bir rengim ona…
Emanet sayılır bu kalp o doğacak
Olana…
Vasiyetimdir…
İstemezse gömün beni ayaklarına…

Sorun yok...dişlerime yeni
Parmaklıklar taktırdım
Ağzına almasın aşkı diye
Yeniliyorum…
Bir bir içimi...
Ya dolu ağzın yada
Çok havadar
O yüzden kaçırdın yine…
Uf’olduk
Artık sürmezsin bizi
Dudaklarına…

Bütün hatlar sana uzanır
Aklımdan geçerken bile
Sana çarpılır
O duygular
Hissederim ki
Uzanmış yine aşka
Yasak meyveyi ısırır dudakların…

Gözlerin bulut olduğu için
Denizler bu denli mavi…

Battığım anlar
Kara bulutların bedduasıdır…
Bana…
Artık uzun bir yol var
Aramızda…
Sen uzaklığın alametisin
Bacaklarıma…
Sana kırıyorum yeniden
Göğüs dümenimi…
Alabora et kimse bulmasın bizi…

Yaprakların sararmasında
Gözlerimin de rolü var
Bu denli yık(a)mış olamaz
Koca bir insanı
Kopardığın kökleri…


Aşk her şeye rağmen affederdi
Azda olsa… Kal’dı…

Yürek gerekti
Ardındaki mevsimleri silmeye…
Ürkek kuşlar gibi uçtun
Ve uçurtmaların kollarına takıldı
Ellerim…

Lakin
Erir mumdan şekillenmiş geceler
Sen unutturursun bana cenneti…

Bir başkasının koynuna saklanmışken
Ebe sayma beni...

Unuttum de
Varsayımların arasında
Yok say beni…
Yine senin etme beni…

//Ersoy/