Bir mevsim daha üşüyor parmak uçlarımda
Ve hasretin çırçıplak bedenime düşüyor.
Öylesine suskunum, suretim avuçlarımda.
Yedi Tepe’den şuh kahkahalar yükseliyor
Yosmaların gözlerinde vuruluyor Anka.
Bir gecelik vuslatım var İstanbul
Gebesin yağmurlarıma bilesin!
Gelme üstüme gelme!
Şakağıma dayansa da
Ay(kı)rılıkların namlusu;
Genzimi çarpsa da anason kokusu
Koklayacağım saçlarını Kız Kulesi’nin.
Bir çift sitare doğacak semâna
Sevişmelerine gıptayla bakarken martılar,
Bütün damarlarından duyulacak çatırtılar.
Şimdi kapat gözlerini!
Nasılsa daha çok güleceğin var, yosmaca.
Hücrelerime işlemeyecek poyraz.
Ayazının soluğundan öpeceğim Marmara’nın,
Yârimin gözlerinde eriteceğim yakamozları.
Tâ ezelden iliklerimde hapsolmuş çocukluğumu
Savuracağım sahil yoluna, pervasızca.
Emanet elbiselerimi Eminönü’nde yakacağım
Seni kızıl şafağın renginde
Saçları mimoza kokan kadınımın
Tek tebessümüne satacağım.
Ah İstanbul ah!
Bilir misin z/amansızlığı.
Kanamalı saatlerin kadranında
Akrep yelkovanı kıstırdığı anda,
Nasıl ölüm darbeleri vuruyorsa
Beni de böyle vuruyor işte, anla!
Bir sevda bir ömre bile sığdırılamazken
Nasıl birkaç saate sığdırılabilir ki?
Şimdi bir ateş yaksam Beyoğlu’nda
Tuttursam bir sevda türküsü
’’Ben Seni Yasaklarda Sevdim’’ mesela
Söylesem avaz avaz.
Gelip geçenler deli deseler de
Gülüp geçseler de
Beni anlayacak birkaç deli çıkmaz mı acaba?
Sonra avuçlarımı göğe kaldırıp
Ya rab!
İsyanım sana değil
Sevdayı kağıt mendil gibi buruşturup
Pervasızca savuranlara
Kalp atışları göğüs kafeslerinde olmayıp
Kasıklarında atanlara
Başkaldırıdır!
Bütün bunların dışında
Sevdasına, emeğine
Can verdiğim kadınıma haykırışımdır!
Desem;
Ve gamzenden öpsem sevdam.
Ama İstanbul sen kal bu göçebe sağanaklarında
Yutkundukça bu lekeli Beyoğlu
Geçmez zaten kursağımdan ihanetin.
Dudaklarıma yakışmaz ki bu ürkek tümceler.
Gül kokan buselerimi bıraktım ben sevdamın alnına.
Sevdim İstanbul sevdim ,anla/sana!
Yokluğunda ölümler ezberledim tutsaklığımla
Hasretime beş v/arken nabızlarımı yoklasan da...
Ah! İstanbul ah!

Necat USLU