Dedim ‘yarân gel hele’ dedi ‘bulak çağlasın’
Dedim ‘cümle hayvanât’ dedi ‘nebât aş kala!’
Dedim ‘ruhî terennüm’ dedi ‘kuşluk ağlasın’
Dedim ‘kastın nicedir’ dedi ‘vâkte kuş kala!’


Dedim ‘nazın kimedir’ dedi ‘kurdun döşüne’
Dedim ‘nice bu hâl ki’ dedi ‘girdim düşüne’
Dedim ‘volkan avuçlar’ dedi ‘başka işi ne’
Dedim ‘seyir eylesin’ dedi ‘solgun baş kala!’


Dedim ‘yaman şefkâtin’ dedi ‘aman aramaz’
Dedim ‘güllük bağına’ dedi ‘kimse varamaz’
Dedim ‘göğsüne düşsem’ dedi ‘nâlan saramaz’
Dedim ‘bendin koynuna’ dedi ‘varsın boş kala!’


Dedim ‘günler geceler’ dedi ‘felek çarkında’
Dedim ‘şafak uğrağı’ dedi ‘gönlüm barkında’
Dedim ‘sabır yeter mi’ dedi ‘şükür farkında’
Dedim ‘hamdda ne kala’ dedi ‘yalgın taş kala!’


Dedim ‘ûmide meydan’ dedi ‘ûmit kal’âdır’
Dedim ‘erir bedenim’ dedi ‘her gün sal’âdır’
Dedim ‘cân mı cânân mı’ dedi ‘Kurt’tan Bala’dır’
Dedim ‘son söz ne ola’ dedi ‘âlem hoş kala!’


12 Ocak 2005 // T A R S U S
Hakan Ilhan Kurt