‘Boş vâktinin bensiz düşse peşine
Hiddetimle dolar, taşar.’ demişsin!
‘Kapkara gecede kâbus düşüne
Usul usul girsem, şaşar.’ demişsin!


‘Ak toprağa hâkla kimler yarışmış,
Kimler cinnet içre cinne karışmış,
Hangi solan yaprak, dalla barışmış;
Ağırbaşlı idi, şişer.’ demişsin!


‘Ellerinde tane tespih geresi,
Kirli sakal gezer, başta beresi!
Sorsan zaman nedir, mekân neresi
Sinirlenir haddi aşar.’ demişsin!


‘Kan revân üstünde şafak susarken,
Uğruma o kalbi göğe asarken,
Bir ümide yaman gövde basarken,
Sever yanar, bir gün pişer.’ demişsin!


‘Yetmez midir nice hayâl kurduğu,
Nice candan cânan turna vurduğu,
Ar edip de başı dikçe durduğu;
Bakmayın o başa, düşer.’ demişsin!


‘Kaçıp gitsen dahi dünya, varılır.
Köşe - bucak hüzne, yâren darılır.
Kalem kâğıt onca kelâm sarılır.
Yazar, çizer; şâir yaşar.’ demişsin!


‘Nezaketten mahrum, gönül damına
Ne gördüm ki vardan yokluk nâmına
Bir tebessüm neşe, bütün gamına
Bûsem ile uçar, coşar.’ demişsin!


‘Şenlenir de aşka, ağıt salınmaz.
Bir hevesti geçti, murat alınmaz.
Hakikâttir elbet, bâki kalınmaz;
Doğar, ölür, o da beşer.’ demişsin!


‘Dert almadı garip mecnûn çölünü,
Sır belenip göğe saldı külünü!
Terk eder mi sandın, bülbül gülünü
Haber salsam yine koşar.’ demişsin!


‘Hatıralar biter, ağyâr bulursam,
Kınalı bir keklik, avlak olursam,
Vâdem dolar eğer bir gün ölürsem,
Kendine de mezar deşer.’ demişsin!


17 Şubat 2005 // T A R S U S

Hakan İlhan Kurt