nesimi söyleyim çocuk
gayri düzen tutmaz derimiz bizim
ellerimden düşmüş kollarım
omuzdan kesilmiş yolumuz bizim
iki centim içerden atar yüreğimiz
Kıyamete kalmaz cürmümüz bizim


Kilim çocuk uykuda
bahar dalında


Kuşlar şakıyor hayallerinin kökünde
kırmızı gül mahmur dalında
bir yalıçapkını gibi salınarak yuvası beşikte
müsfik gözleri göz ardısı kapalı
ve üzerinde güneş var gölge düştüğünden beri

küçücük, doğa üstü bir şey
ey masum çocuk yüzlü güzellik!
hayalleri düşerken alnından aşağı
yukarıya dogru ırayan zamanlara
iç içe giriyor sakin vizyonlar;
biri düşünceli
biri rüyada



mavi gök gözlü çocuk
Melekler,
sûfi görünümlü aslanlar
cüceler tarafından korunan
kocaman sevimli fakirler


ormanda, çiçekleri zafer sarhoşu
gök ağaçları peri kokulu yerin
Bir bulutta bile yarım görünen
Eden bahçeleri
uyuyan çocuga yakalanır işte


çocukların beşiği hayallerin sarayı;
Tanrı onları tatlı ninnilerle beliyor çünkü;
taze gülümsemeleri ve derin barışcıl halleri
ve Tanrısal kokuları
ondandır


Birden sonra dersin: Tanrım, beni aldatıyordun!


Ama Tanrı derin bir karanlıktan yanıt verir:

- Hayır. Hayalin cennettedir. Biz sana gölge verdik.
Ama gökyüzünede ulaşacaksın. Başka bir beşik bekle;
mezarda.




düşünüyorum.
Ey ilkbaharlar! şarkı söylüyor kuşlar!
Uçuşsun bütün yalanlar
Bütün sırlarımı gerdim gergefe
Yanlış anlaşılmak için
Kilim dedim adına
yedi renk gizlidir siyahta
her kanun açılışında
mizansin bende