Tutundu saçaklarından hayatın
sallandı dörtnala atlıkarıncada

çırpındı avazı çıktığınca
kimse duymadı figanı kanımca
sağırdı kulakları vadenin
akıp giden...

filizleri kurumuş çınarın
muson yağmuru da ıslatmaz köklerini
ecelin zehri damlamış kulaklarına
çınlayan;
/ölümün sesi/



kara bir ben böğrümde zonklayan
kapı eşiğinden geçerken ayaklarım
geride bıraktığım
gizli bir sanduka içinde vasiyetim


yaşadıklarım/yaşayamadıklarım
kır saçlarımda döküldü avuçlarıma
kâkülüme yapışan çapkınlıklarım



affettiğim olduğu gibi
hiç affetmeyeceklerimde var
götürdüğüm kefen bezinde

ak/tı düşlerim
aktı mobilyalarım
duy(g)um gibi
hançerine yenik düş(tü)ğüm
yezit zamanların


ha bir eksik /ha bir fazla fark etmiyor günahların
her gün titrer şakaklarım kapının gıcırtısında
şizofren kırığı atılan dizlerime ağların

gözlerimi bağlamayın
zaten onlar ezelden kapandı
gönül gözü ile çağlarım

feryat- figan ah’larım
pussun!…
“korkak tavşan” gibi vicdanın


_iade-i ziyareti yok bu gidişin_


iki damla göz yaşı bıraktım arkamda
bırak onlar temiz kalsın kirletme yokluğumda
ister el salla/ istersen yuh’la
sonumuz!
işte bu musalla…





Ümmü AŞCI