Buhranlarını yaşıyorum sensizliğin
iliklerime işlemiş sevgin



her nefes çektiğimde dağılıyorsun hücrelerime
söz verdim kendime
seni fethedeceğim sinemde


can çekişiyor iradem
her an pes etmekten korkuyorum.


kokunu hissederim uzaktan
-hoş! “iğrenç” bir tadında var ama
hiç düşmez oldun dudaktan


zehrini akıtırsın tertemiz yüreğime
“dumanını yel/parasını el alsa da”
müptelaydım ben sana
anlasana…



çek artık ellerini canımdan
git artık başımdan
git!…

çok sevmiştik birbirimizi
ayrılmadık gece ve gündüz

yıllarca!..

her sevincimde/ üzüntümde yanımdaydın
yemekte eşlik ettin,
kahveyi yudumladık keyiflice
dost arkadaş eşliğinde
değmeğin keyfimize
sen!
arkadaşım, sırdaşım, sevgilim oldun

haince!...

aheste aheste girdin kanıma
en sonunda kastettin şu güzelim dünyama


belki geç verilmiş bir karar
verdiğin bunca zarar
alıştım yıllarca zehrini içmeye
başım dumanlı
gözlerim seni arar


ama
düşmeyeceğim artık tuzağına
irademe katık ekleyeceğim sevgimi


ve
seni yeneceğim….
git... artık başımdan
daha fazla kızdırmadan
yoksa;
yakacağım….