Aarabesk acıların, sızgıların, terennümlerin Türk Edebiyatına yaptıkları etki tartışılmaz bir gerçektir. Her ne kadar arabesk müziğinin özüyle oynanıp, kimi zaman şeker, kimi zaman bal, kimi zaman da envai çeşit lezzetler sürülmüşse de onun asıl membaı ve menşei acıdır..Ve işte bu acıyı takdis etmek, onurlandırmak, bağrına basıp okşamak, teskin etmek en çok şairin işidir.. Şair kendi acısını teskin eden, kendi kendisine teselli verendir dersek abartmış sayılmayız belki..

Burdan hareketle Şair hem kendisine hem de toplumuna teselli verendir..

Girift bezeme, ya da girişik bezeme sanatıdır arabesk ve Türk Divan Edebiyatını da bu girift bezeme ve tezyin sanatı oluşturur..


Sanatın bu konuda ne diyeceğinden, ne dediğinden çok bir aşığın neler hissettiği ve ve bu hissedişi sanatla nasıl ifade ettiği önemlidir.. Hoş aşık dediğimiz insan az çok şiirdeki duyguları yaşar bir ayrılık anından..ya da bir sitem edecekse aynen yukarıdaki gibi sitemde bulunacak..Benim için ve tabiki okuyucu için önemli olan da işte tam da bu noktada aşığın şair olması ve hissiyatını şiirleştirmiş olması alakadar eder;

Şair " okuyucunun ne düşüneceği umrumda değil, ben hislerimi söylerim arkadaş" diyebilir..kaygısızca yazar şiirini.
Ya da " okuyanlar ol halet-i ruhiyemi aynen benim gibi takdis etsinler, onaylasıonlar, çünkü okuyanlar da anlayacaklardır ki benim aşkım en üst seviyede yaşanan bir aşktır..." diyerek heyecanını ve ulvi aşkını paylaşma ihtiyacı duyar..

Şairin ne düşündüğü ile ilgilenmiyorum, benim için önemli olan şiiri kategorize ederken nerde tuttuğumdur ve bence bu şiir insanlıkla paylaşılmaı gereken ulvi hislerin semeresidir..

Selam ile..