-üzüntünün bile en güzel yaşandığı yerdir İstanbul-


yekpare top atışlarında vuruldum ben
hisar önlerinde naraları vardı akıncıların
konstantin’e alaycı yağmuru düşerken ilk yazın
güneş kırıntılarını toplardım hayallerimden birinde
yaralı kalplerimize merhem sürerken şehrin ezan sesi
manzaralı bir hüznün çerçevesiydin akşam vakitlerinde
yedikule’de zindandı fersiz gözlerin
içimde tarih kokusuna bulanmış yersiz bir korku
ve balık istifinde bir tortuydu aşk
Fatih’ in İstanbul’a nikah kıydığı yaşta
ve vurgun yedikçe çoğalan bir yastaydım


şaha kalkmış ordulardık en eski zamanlarda
ekmek kokan ellerini öperken çilekeş anaların
sevdanın kaçıncı yüzyılındaydık kolkola


şehrin sis ve his bulutları altında
dalgaları yastık misali nakışlayan martılar
Üsküdar’a rastık çekmiş bakışlar fırlatır da
bir ben göremem kuş sığınağı kalbini
çünkü sevdam gömülü bir kitabedir
noktasında bile tarih saklayan
gözleri amâ yüreği öksüz elleri parça pinçik
poyrazında tipi donuğu hisler soluyan


yıldızları toprağa akmış sabahların ışığında
ve isimsiz bir zamanın soluğunda
bitmemiş bir şiirdir beni sana dokuyan…




Nevzat KONŞER
Aralık 09