Ben seni hep
gamzelerinin çukurunu yüzünün mahcubiyetiyle buluşturan noktada
gözlerini benden kaçıran çocuksu bir edayla
el ele tutuşan telaşında sevdim
yağmurun yüzümüzü okşayan her damlasında
dudaklarımız bir yorgan yatak gibi üst üste serilip
sansürsüzce birbirine kenetlenirken
sürüsüne şaşkın gözlerin çıplak tenimize yabancı değişinden
hiç şikayetçi değildim...




ben seni hep, beni
gurbetten sılaya uğurlarken hiç alışık olmadığım
duygusal bakışlarının nemli havalarda gezinmesine tanık olurken
çaktırmadan senin "gözüme kirpik kaçtı" diyen
(ki bu sorun hep vardı sende)
yalanı bile beceremeyen tatlı dilini sevdim
tipik bir yağışlı havayı bile kaldıramayacak haldeyken
"İstanbul’un nefes aldırmayan şu sıcağını mı seviyorsun?"
sorusunu bu seferlik duymazlıktan geldim...




ben seni hep
dilimize pranga vurup gözlerimizi konuşturduğumuz sırada
ellerinin belime dolandığı yerden
başını omzuma yaslama aceleciliğine soyunurken
cereyan eden görüş açısını sevdim
adımların ağır ağır yol alıp
her saniyeyi kırmızı noktaya dönüştürmek isterken
tepeden tırnağa sen kokan yanımı yüreğimin bir köşesine oturtup
kısa süreliğine mola vermesine nasıl olduysa izin verdim...




ben seni hep
gidene kadar İstanbul (b)akan ve kokan gözlerimin
gelince onca kalabalığın içinde yalnızca seni arayacak olmalarını sevdim
içki sofrasında hasretle kafa kafaya vermiş
kadeh tokuşturan senli yanımı beraberinde götürürken
beklenmedik bir anda gözlerinle karşılaşınca
ne yalan söyleyeyim
vereceğin tepkiyi çok merak ettim
gurbetin kucağına bir an önce atılmak isteyen kollarım
ayaklarımı harekete geçirip
birbirine dolama acemiliğini sergileyince
keskin bakışların sayesinde
gelgelelim çabucak sobelendim...




ben seni hep
sıla dönüşü, gümrük çıkışı
yanık bir tenle ve sabırsızlıkla
heyecanı her halinden belli
beni arayıp da bulamayan ateşli gözlerinin
gözlerime değdiği o anı
çok ama çoook sevdim!..



Meral Gül