yangı’m
yanılgım
yangın’ım

simsiyah dumanlar yutuyor bedenimi
ateşin al’ından uzaktayım

ağır
ağdalı
zifir geceyle fokurduyor katran kazanlarım

debelenen ruhum şaşkın
ben/siz bedensiz
nedensiz
dökülüyor benzin gibi üstüme acın

parlıyor
tutuşuyor
kavruluyor
ve eriyorum nihayet

yok olmaksa buysa
korkum kalmadı nâr-ı beyzâdan
tüketti çoktan
azâbım

bıraktım sana İrem bağlarını
bir hal ki
hâr-ı Cehennemde
kendime uzaktan bakmaktayım

birazdan
evet
birazdan
külliyen yok olacak bir nedâmet
yeminler yenilecek kör sadakate


simsiyah küller içinde
bir kadın
yaratacak kendini ayrılıklara

biliyorum
bu kahrolasıca ben
ne yazık
anka gibi
yeniden sana doğacağım

yarın
tıpkı bu gece gibi
yanmak için yeniden

her gün dünden beter
ertesi gece
ve bütün geceler

ta ki
kopana dek kıyametin
ta ki
devrilesiye dağların

yangı’m
yanılgım
yangın’ım

akkor mıhlar savruluyor
çökerttiğin
yaktığın köhne hânemden

simsiyah alevler yutuyor bedenimi
ateşinin alından uzaktayım...

ceyda görk
30 ekim 2008