ve
kar yağıyordu kar
dışımız karakış bir mevsim
içimiz dört mevsim bahar/dı
ve zaten bir başımız vardı
üstelik bütün bu olanlar
başımıza yağan kar kadardı

ve kar
zaten beyazdı
dökülüyordu dokunuşlara
ve kar taklacı ak güvercinler parlaklığı
hüzünlü bir bebek ıngası
çocuk üşümüşlüğü gibi
yükü sevdalı bir yoldu
ve dokununca ayak tabanlarım
yalnız olmadığımla
caddelerindeki karlı zeminine bir kentin
duran
ne yürek ne göz nede koldu

sonrası ömrümün kalan tarafı
dudağında eriyen kar tanesi vurulmuşluğumdu

dahası yağan her kar tanesi
beni yaralayacak olsada
önce sen yağacaksın
saçımın her teline
keskin yanımla yürüyeceğim
yağan her karın altında ıslanarak
yarısı yitik
yarısı diri
ardıma nice yıllar nice acılar bırakarak
sevdasını illegal bir bildiri gibi saklayarak

bir an önce ölmek kadar zor
belkide basit gelsede
yaşamak
nasıl olsa savunmayacaktır
seni beni bu hayat
o zaman kaldır at yüreğini
bir işe yaramıyorsa
’buda sevdaya ilk şart’

kenan can yoldaşlar