“Emineye…”


KUŞLAR HAVALANIR GÖNLÜMDEN

en çok seviyorum diyene inanırız da
en çok sevene inanmayız…”

yaşadıklarımdan saklanmadan
beni benden saydıklarım hep üzdü
bazen de deli dediler bana
çocukluğumu gizleyemediğim için büyüdüğüm de…

hainlikler
çıkar ve nefret musallat olmuşsa
medine vesikasından da uzağa düşermiş insan
marazlarda da
yalancı merhametlerde de…

eminem
nasıl insanlarız biz
patlama sesi duyunca balkona koşup merakımızı gideririz de
trafik lambası her kırmızı yandığında araçların camına eğilip dilenen
yalınayak
üstü başı yırtık pırtık insanları görmezden geliriz…

belki de bundandır.
tevekkülü
hiçbir şey yapmamış olmamızın
utancı filmlerin düşmesi bize…

şefaat ya ey insan…

sevgisizliğin üvey evladı…
olgun başakların da boynu eğridir diye
bir kere ‘kötü adamı’ oynadın mı?
bir daha ‘iyi adam’ olamıyorsun…

kendine kurdeşensin
kendinle olan saf ilişkini yitirirsin…
ne yanlış ağlayacaksın…
ne de veresiye güleceksin…

herkes kendi devrimini yapsın…

eminem
insanlar çocuklara
‘çirkin…’
‘sümüklü...’
‘yaramaz şey…’
niye derlermiş biliyormusun
“biz buna değer vermiyoruz canını almaya değmez…”
deyip saklamak içinmiş ölüm meleğinden…

şefkat ya ey insan…

bütün bebeklerin
gülüşü de
ağlayışı da birbirine benzer…

isterse yere düşmüş bir vazo gibi dağıtsın orman yapraklarını
isterse rüzgâr uçursun böcek iskeletlerini
ya da sarhoş bir bestekâr dünyanın en ayık şarkısını yapsın
ya da yanı başımdan geçen bir emektar bana
"deli mi bu ne…" bakışları atsın.

velhasıl işin aslı yani eminem…
bir tanem…
isterse selam bile getirmesinler
ateş ve ışığı tanrılar dağından çalan promete’den…
zühre ile tahir’den…
…
değince ellerin ellerime
elinin her bir parmağı çift dallı gül olur
kaderlerini sevdalarına bağlayan kelimeler çıkar cümlelerimden…
sonra bakışların her değdiğinde gözlerime
okşanmış kedilere benzeyen kuşlar havalanır gönlümden…


-----kenan can yoldaşlar// kuşlar havalanır gönlümden… 22.12.2013 ankara