ne kadar çok kandıran varmış bizi…

ey sevgili biliyorum
tam da kendimizi tanıdığımızı sandığımız da
yapacak bir şey kalmadığını anladığımız
zaman
alıp götürüyor her şeyi birer birer

hayallerimizi de


çıkrıkçılar yokuşunda
son birkaç ustayı
güğüm, ibrik ve abdest leğeninde bakırın sesini

ağustos böceğini, karıncayı
biraz güçlülerin dayandığı az daha zayıf olanların çöktüğü
uzuneşek oynayan
elli kuruşa alınan pembe beyaz iki pamuk şeker yalayan
ve haylaz bir çekirgeyi kovalayan çocukları da


bakıcı fatmayı da…

bir insanın yarasına merhem olsun diye yaratılmamış aşkta
yarası iyileşince çekip gideni de…


ey sevgili
oysa ben bırakmamıştım
bir ağaç dalında kalmış bir tek balonu bile
bu yüzdendi
alamadığımdan değil, almaktan vazgeçtiğimde
düşerken yanlış dalda olduğumu anlamam.

"mutluluğu paylaşıp, mutlu olmanın yolu mutlu etmekten geçiyor..."

yüreğini olmasını istediğim yere koyduğum
işte bu yüzdendir
bir ipte sallandırılmak için hep hazır tuttuğum başımla
dalına güvendiğim sağlam ağaca tırmanır gibi
sana çocuklanmam…


Kenan Can YOLDAŞLAR