"can yoldaşıma…”

AŞK İLE…

kar yağıyordu soğuktu ve üşüyordum
öfkeli bir çocuktum
belkide yetişkin
asi ve dik

biri çıktı karşıma
değdiğim eskimiş zamandan
değdiği yeni bir gerçekle…

yine kar yağıyordu soğuktu
ama bu kez üşümüyordum
şemsiye ayakkabı oluyordu, ayakkabı kaban

kar yağıyordu yine
soğuktu ama üşümüyordum

bir şaşkınlığı vardı bir sakarlığı, unutkanlığı
ve deliliği!
sevdasının defteri de pasaportu da olmayan
kendi türkülerimi fısıldadı kulağıma…

dokundu
değdi
tuttu
sardı sarmaladı
kucakladı
ve sevdi…
tepemde bir yıldız gibi
kendi gibi gördüğünü!

sevdim
kapattığımda kirpiklerimi kendim gibi gördüğümü
yalansız dolansız
asi ve dik..

sevdim
şaşkınlığını, sakarlığını, unutkanlığını

sevdim
şemsiyeden ayakkabı, ayakkabıdan kaban yapan
ve bir şakayı geç anlar
gibi deliliğini

yanlış yıkanmaktan çekip kısalan yün bir kazak gibi
sırtımdaki ihanetlerin çetelesini tutmadan
sonra sordum kendime

sende kimsin?

dünde buydum
bu gün de buydum
yarında bu olacaktım…

can yoldaşım!

gökten inen su gibi
karlarımı eriten bahar gibi
şu yeryüzünde servet edinen azınlığın karşısında
daha da fakirleşen mazlumların çoğulluğu gibi
seviyorum seni
“yarin yanağından gayri”
ümmet-i vahide gibi…

aşk ile…


Kenan Can YOLDAŞLAR