kara gözlülere takılmasaydı gözlerim, belki yazmazdım sevdiğim…


kıyamettir kopsun…
kendime yandığım köz’ümdür sönmem
eski bir çığlığım
yara almış ve yorulmuş bir çöl çiçeği tohumuyum
oraya buraya atılmış
ölüp ölüp gelmişim
baldıranım şahmaran
dağla, taşla, çölle rüzgârla, kurtla kuşla
yeminim büyük
cırlavuğumda cırlavuk
yazmalıyım sevdiğim beni bağışla…

zeus olympos’u bekler fal baktırır kara kıta büyücülerine
“keyfi hoşe”
ölü konuşur somalili bir çöl çiçeği artık
rumcadır
rodrigo’yu bilmez
bilmez beethoven’i
lokman hekimi
entrikadır, entrika
sala’dır afrika
oysa bilinir ki çiçekler intihar etmez…

karıncalar topacı olmadan ölmüş
hızır paşalara sürgün çocuğa göz dikmiş.

kalk picasso
yeni bir guernica’dır somali
somali’dir guernica
beyaz habil kabil sunakları gibi
mescid-i aksa’dır…
auschwitz’e benzer

oysaki herkül’de doğmuştur
pir sultanda
bilal habeş’te
yeminim büyük
cırlavuğumda cırlavuk
yazmalıyım sevdiğim beni bağışla…
yazıyorum işte.

11.emirdir
sağlıkta ve hastalıkta…
ölünceye kadar birlikte…
sizi “aç” ilan eder
zengin mezar kazıcıları !

açların ıslahıdır önlerine örülmüş teller
kendilerinin ardından kefen bezlerine sarılı kendileri gider
bakıyor kapkara tanıdık gözler

açları anlamak için aç olmak mı gerekiyor?
açların ülkesine hangi yüzle gidilir?
gidiyorlar kara kıtaya beyaz ilahlar
kudüs’e üstüne hiç binilmemiş sıpa üstünde muhteşem girişler gibi

sağır dilsiz bir adamın kulaklarına parmaklarını sokup
tükürüp, onun diline dokunurken “effata” diyen
ve binlerce insanı birkaç ekmekle doyuran
kızıl denizi yaran musa gibi su üstünde yürüyen ey isa!
hani “tanrı ölülerin değil, dirilerin tanrısıydı?”

demem odur ki ey isa
cennet sizin olsun
sen kendine yan,
maestro obama karantinalarında yani

“elohi, elohi lema şevaktani…”



Kenan Can Yoldaşlar

17.Ağustos. 2011
bir gece yarısı yalnızlığım…