ucu keskin sözcüklerimin köküne
yumuşak huylu manalar bağladım


uyan ey kalemimin kadını
tüm şiirlerim sanaydı
ve seni anlatırdı tanımadan
yüreği topal şair imgeleri


sus…eski bir keman çalıyor
bir vuruşluk bekleyiş var şimdi
ve soloya çıkacak bariton bir şiir


ama yüreği sopranodur şiirlerin
aşkın bam telidir çünkü kadın
ve hüzünlü bir kadındır şiir


korkuyorum sevgili
şairleri ve şiirleri öldürmüş bir şair
kaleminden bile ürkmeden…
sebebini yalnızca ben bilirim
...
benim güzel kadınım
benim en özel şiirimsin


ne sevgililer beni bıraktı da
o kalp dokulu
gönül kokulu kalem bırakmadı bir türlü
kan değil can damlar çünkü
bir şairin kaleminden


sen
kaleme ruh veriyorsun ey şair
şiirin rahmi ey peri
ve sen ondan ruh buluyorsun ey şiir
aşk son lokman olsun!








Nevzat KONŞER
Mayıs 09