hey anda tut dilimi darmadağın bir umut
gezlediğim bahçenin yalnız feryâdı kaldı
kıskıvrak çatal dilli rüzgâr önünde bulut
bölük bölük savruldu mavi göğün nâmına
tut dilimi hey anda sevdâmın adı kaldı
bir çingene dansından hüznün ihtişâmına


çakıldığım duvarlar yıkıldı birer birer
birer birer devrildi kutsadığım hissiyât
gözlerim ufku tarar ayaklarımda mermer
parçalanır hırsından sızım yürür ziynete
andam devrân utansın utansın bu saltanat
koşar adım sefâlet yüklediği heybete


anda hey tut dilimi örtüsü kalktı artık
kartal bakışlarımın katran sokaklarımın
gün misâli aşikar sarıldığım yalnızlık
gecenin peşi sıra delişmen firârımda
hey anda tut dilimi çöpçüler dahi şaşkın
çürüdü semaverler ateş dudaklarımda


her dengede ıradı dengesizliğim her dem
menzilimde duruyor bıraktığın son bakış
şakağımda nazarlık diş bilediğim erdem
öğüttüğüm türküler görsen nefes nefese
bahar işledim andam seninle nakış nakış
şimdi geceler boyu salıncağım vesvese


andam sende solardı en derin hıçkırıklar
en sessiz zamanlarım sende çığlık olurdu
ne oldu neler oldu buza mı kesti hisar
bozkır kokan ekmeğim sırılsıklam temâşa
tut dilimi hey anda mekânım ağyar yurdu
yorgun lokmam ırgatlar boğazında kargaşa


gazete kağıdında bereketlenen sofram
ve bir damlacık suyun taşırdığı muhabbet
parkamda ısınırdı parkın sırtında tafram
sevgili oyuncağı huzursuzluğum perde
hayâller tutuşurdu hey andam demet demet
tutuşurdu yıldızlar o muzip gecelerde


tut dilimi geç olur telâfisi sonradan
kabarır zandan zana fışkıran mesafeler
mızrak boyu dilimde dildiğim her şey ziyan
her şey suça dayanır kıskançlığım günâha
andam bıktı kalemim baskın yiyorum yer yer
düşersem doğrulamam doğrulamam bir daha


yaktı ışıklarını hey tut dilimi andam
kılıçlar kadar hırçın bu şehrin zincirleri
birazdan ayaklanır gölgeleriyle ecram
gün karışır birazdan sabahın ensesine
tut andam yıldı yine karanlığın çeperi
sevgiliden gam kaldı sevgilinin sesine


biraralıkikibinsekiz-tarsus

hakan ilhan kurt