Ağlama
kırgın bir akşamdı belki
ama düşkündük ikimiz
hep sözler,hep gözler imzaladık
hatırsız tümceler düşürdük nihayetinde
ellerimiz aydınlık sabah güvercinleri
yusufçuk ötüşüydü ilkbahar gibi hür
gamzelerimiz


ağlama,saf çocuklarıydık dünyanın
arzular boyu büyüdük içimizden
kimselere hissettirmeden
yaralı annelerdi dokunan,ellerimizin
mesire yerlerine

ağlama
ne izleri silinir bulaşmış lekelerin
ne sonsuz bir gece uykusundan uyanır
ölgün güvercinlerimiz
ne sulu hüzündür olgunlaşmış yaraya medet
ne buğday hasatsızlığı sarı yazlardır
kifayet

Nevzat KONŞER