Gökyüzünü fazla benimsemişsin sen,
belli.
Bulutlarla konuşurken unuttuğun cümleler var yüzünde,
ben onları gece olunca topluyorum.
Her biri yarım kalmış bir kalp gibi
kırık bir bardaktan sızıyor avuçlarıma.

Su değilsin sen
ama su kadar geçiyorsun içimden.
Arkana bakmadan.
Sessizce.
Sanki var olmak bir sırat çizgisi senin için
düşmeden yürümek isteyen
ama her adımda içinden bir yer eksilen ince bir çocuk gibi.

Kırılganlığını saklamak için
gökten bir örtü ödünç almışsın.
Kimse fark etmiyor sanıyorsun
ama ben biliyorum
yıldızların sığamadığı bir yalnızlığın var senin.
Ne tam uzak
ne tamamen yakın…
Bir kova gibi
taşıp taşıp durdun kendi iç yağmurunda
Kimseye söylemediğin bir sızı var,
yarım kalmış bir gülüşe benzeyen.
Bir defa yüzünü eğip “yorgunum” desen
rüzgâr bile sana dokunmaya kıyamaz.
Ama sen hep susuyorsun.
Suskunluğunda bile bir gece yarısı telaşı var
sanki bir şey kaybolacak
sen söylemezsen.

Sen gökyüzünü taşıyan bir kadınsın,
ama ben biliyorum
gökyüzü de bazen ağırdır.
Kırkikindi gibi.
Durduk yere çöken,
durduk yere kabaran bir iç mevsimi gibi.
İçine yağdığında kimse anlamaz
ama ben duydum
senin içindeki küçük gürültüleri.
Adımı bile unutsam
seni o gürültüden tanırım.

Bilsen…
kimseye anlatamadığın bütün yorgunlukların
bir saç telinde duruyor.
Bir gün omzuna dokunsam
bir yıldız düşecek sanırım avuçlarıma
sen fark etmeden.

Yine de güzelsin.
Sende bir ferahlık var
ağır geceleri bile aydınlatan.
Dokunmadan seven,
severken de gitmeye hazırlanan o tuhaf çocuk haliyle.

Kendini hep yukarıda arıyorsun ama
ben biliyorum
sen biraz da benim gibi
gökyüzünü içeriden taşırıyorsun.

Bazen düşünürüm
belki de ikimiz
aynı yıldızın iki kırık ucuyuz.