Pencereden bakınca gurbet suskun,
yağmur ince ince çiziyor camı.

Pembe ayakkabılarınla yürüyorsun düşlerimde,
kaldırım taşları üstüne yazılmış sessizliksin.
Kedinin mırıltısı sehpanın köşesinde dolaşıyor,
köpeğinin gölgesi uzun, her adımında senle uzaklaşıyor.

Bahçen var, düzgün, özenle dizilmiş;
çiçekler sıralı, toprak nemli, taş yollar belirgin.
Her saksı yerli yerinde,
her dallanmış çiçek kendi şiiriyle nefes alıyor.
Güneş batarken gölgeler uysal,
rüzgar hafifçe yaprakları okşuyor.

Masanda unutulmuş bir fincan var,
içinde sıcak bir sabahın hatırası.
Kitapların kenarında bir reçete,
kapıdan sızan ışık titriyor hafifçe.

Gurbetin tuzu düşüyor dudaklarına,
her nefes biraz seni özlüyor,
biraz sesini.

Ve bütün bu sessizlik, bütün bu uzaklık,
bahçenin düzeni ve küçük şiirlerinle
İyiki varsın: Emel Abla