Gece, saçlarını çözüp omuzlarıma bıraktı yine.
Karanlık dediğin, bir annenin unuttuğu ayna gibi
bütün perdelere siner.
Ben de payıma düşen suskunluğu
eski bir defterin arasından seçtim bu akşam.
Sayfaları küflenmiş, kenarları ısırılmış bir sessizlik;
didik didik edilmiş bir çocukluğun tortusu.

Masada duran bardak,
dibinde solmuş bir ay taşır.
Sanki biri yıllar önce içine düşmüş ışığı
oradan çıkaramaz.
Ben o bardağın kenarında
adımı unuturum.
İnsan kendi adını bile taşırken
yorulur,
öyle yazıyor içimdeki kırık muskada.

Bugün yüzüme dokundum;
avuçlarımda pul pul döküldü geçmişim.
Bir kadın sureti var aynada
ama gözleri bana ait değil.
Demek ki insan bir ömrü
başkasından ödünç alınmış bakışlarla geçirebiliyormuş.
Kimse söylemedi bunu bana.

Çekmecede sakladığım bir mektup var,
üzeri kurumuş bir yağmurla mühürlü.
Her açtığımda başka bir acı kokar.
Bazı kağıtlar yırtılınca hafifler sanırdım;
meğer içindekiler
yırtılan yerlerden daha çok sızarmış.
Ağrı böyle bir şey işte;
Çocukluğunda başlar
Ciğerlerinde biter
nereye koysan orayı karartır.

“İyi misin?” diye sordum yine kendime.
Didem’in unuttuğu bir soru gibi
yere düştü.
Kırıldı.
Bazı sorular onarılmaz.
Bazı cevaplar kendini un ufak ederek saklanır.
İnsanın içindeki çocuk,
hep en kırılgan yerinde durur çünkü:
sessizliğinin tam ortasında.

Sokaklar bugün beni tanımadı.
Bir kaldırım taşı yüzüme bakıp
bir şey söyleyecek gibi oldu;
sonra vazgeçti.
Görmezden gelinmek,
bazen sevilmemekten daha ağırdır.
Sadece dinle dersin, sokaktaki bir yabancıyı dinlediğin kadar.
Ben de bunu bu şehrin suskun taşlarında öğrendim.

Ve biliyorum,
herkesin kalbinde bir karanlık kuyu vardır
kimsenin ip sarkıtmadığı.
Ben o kuyunun dibine
kendi adımı kazıdım bu gece.
Belki biri okur,
belki kimse okumaz.
Ama insan en çok
kendi yokluğunun sesine alışır zamanla.

Mesele de tam burada başlar:
İyileşmek değil,
karanlığına yeni bir isim bulmak gerekir.
Benimkisi
işte böyle sessiz bir karanlık.
Dilimde acı, içimde ölü bir ışık.
Tam Annemin’in bıraktığı yerde başlayan Ağrı.