​Aşk, bir gök gürültüsüydü Ankara’nın gri semalarında.
Sonra bir fırtına koptu, kalbimde kıyamet.
Sen gittin, ve ben o andan itibaren,
İçimde yeşermeyen bir kuraklığa mahkûm oldum.
​Ayrılık, bir hançer gibi saplandı sol yanıma,
Ne sesin kaldı ne de yüzünün izi.
Şimdi bu koca şehir, ıssız bir çöl.
Ve ben, çöldeki her kum tanesinde seni arayan bir Mecnun.
​Bakışlarımda bir sonsuz galaksinin boşluğu var,
Ucu bucağı olmayan, dönüp duran acılar.
Yıldızlar sönmüş, ışıklar kayıp.
Sana varmak için kaç ışık yılı daha yol almalıyım?
​Her nefeste biraz daha batıyorum perişanlık çamuruna,
Gönlümde açılan yara, kabuk bağlamayan bir sızı.
Ne yapsam geçmiyor, ne söylesem duyulmuyor.
Bu sessizlik, en büyük çığlığım, en derin yeminim.
​İçimde bir susuzluk, bir hiçlik ki tarif edilmez.
Senin sevgin, hayat suyumdu; şimdi kurumuş bir nehir yatağı.
Tüm şiirlerimde seni anlatıyorum, ağlayarak,
Belki mürekkep olur da diner bu yangın... Belki...
​